Bajka Muzyczna: Brzydkie KaczątkoTekst: Antoni Marianowiczwg baśni Hansa Christiana AndersenaMuzyka: Ryszard SielickiBrzydkie Kaczątko: Mieczysław GajdaNarra “Brzydkie kaczątko” to jedna z najbardziej znanych bajek dzieciństwa, która od ponad 150 lat niezmiennie oddziałuje na wyobraźnię i kształtuje nowe pokolenia. Napisana pięknym językiem opowieść o akceptacji, pokonywaniu życiowych przeszkód i wewnętrznej sile, wzruszy wszystkich małych (i dużych) czytelników. Język. 1) Utwór "Brzydkie kaczątko" jest a) Bajką b) Opowiadaniem c) Baśnią d) Powieścią 2) Kto jest autorem baśni "brzydkie kaczątko"? a) Baracia Grimm b) Hans Christian Andersen c) Jan Brzechwa d) Julian Tuwim 3) Akcja baśni dzieje się: a) W mieście b) Nad morzem c) Na wsi d) W górach 4) Kto wysiadywał jajko z którego wykluło Utwórz konto. Język. 1) Brzydkie kaczątko wykluło się z jajka, które wysiedziała a) kaczka b) kura c) gęś 2) Skąd było wiadomo, że małe brzydactwo nie było indykiem? a) bo nie gulgotało tak jak indyk b) bo indyk powiedział kaczce, że nie podrzucił jej jajka c) świetnie pływało z innymi kaczkami 3) Jak zareagowały kury i . Adobe Stock „Brzydkie kaczątko” to jedna z najsłynniejszych baśni J. Ch. Andersena. Wzruszająca historia łabędziego pisklęcia, które wykluło się w kaczej rodzinie i musiało znosiło przykrości z powodu odmiennego wyglądu. Pamiętacie zakończenie tej lektury? Chcecie sprawdzić swoją wiedzę o wydarzeniach rozgrywających się w tej baśni? Test z lektury „Brzydkie kaczątko” pozwoli przypomnieć najważniejsze informacje i przygotować się do sprawdzianu w szkole. Jak pobrać i aktywować bon turystyczny: instrukcja rejestracji na PUE ZUS (krok po kroku) Ukraińskie imiona: męskie i żeńskie + tłumaczenie imion ukraińskich Mądre i piękne cytaty na urodziny –​ 22 sentencje urodzinowe Ile wypada dać na chrzciny w 2022 roku? – kwoty dla rodziny, chrzestnych i gości Gdzie nad morze z dzieckiem? TOP 10 sprawdzonych miejsc dla rodzin z maluchami Ospa u dziecka a wychodzenie na dwór: jak długo będziecie w domu? Czy podczas ospy można wychodzić? 5 dni opieki na dziecko – wszystko, co trzeba wiedzieć o nowym urlopie PESEL po 2000 - zasady jego ustalania Najczęściej nadawane hiszpańskie imiona - ich znaczenie oraz polskie odpowiedniki Gdzie można wykorzystać bon turystyczny – lista podmiotów + zmiany przepisów Urlop ojcowski 2022: ile dni, ile płatny, wniosek, dokumenty Przedmioty w 4 klasie – czego będzie uczyć się dziecko? 300 plus 2022 – dla kogo, kiedy składać wniosek? Co na komary dla niemowląt: co wolno stosować, czego unikać? Urwany kleszcz: czy usuwać główkę kleszcza, gdy dojdzie do jej oderwania? Bon turystyczny – atrakcje dla dzieci, za które można płacić bonem 300 plus dla zerówki w 2022 roku – czy Dobry Start obejmuje sześciolatki? Jak wygląda rekrutacja do liceum 2022/2023? Jak dostać się do dobrego liceum? Krzysztof Komendarek-Tymendorf, fot. G. Gawryszewski – Verden Foto Od redakcji Numer poświęcony tematyce altówki eksploruje głównie zagadnienia historyczne związane z tym instrumentem, jak również rozważania o literaturze altówkowej, kwestiach społecznego przyjmowania instrumentu etc. Mamy świadomość, że znajdujemy się na styku teorii i praktyki, stąd nie zapominamy jednak o altowiolowej praktyce wykonawczej. Z tego względu poprosiliśmy Krzysztofa Komendarka-Tymendorfa o sformułowanie 10 nawyków dobrego altowiolisty. Mimo że skierowane są one głównie do adeptów altówki, to z powodzeniem można je przeszczepić na grunt innych instrumentów. 10 nawyków dobrego altowiolisty Intonacja oraz prawidłowy puls to podstawa. Sprawdzaj poprawną postawę ciała, aparatu gry przed lustrem. Ćwicz rano, jeśli to możliwe, wtedy gdy umysł jest najbardziej produktywny i wypoczęty. Warm up – codziennie zaczynaj od gam, pasaży, dwudźwięków, sposobów artykulacji, wprawek, wibracji, etc. Nie przegrywaj utworów tylko w całości, ćwicz wolno (umysł wówczas najszybciej zapamięta to, nad czym obecnie pracujesz). Wypracuj systematyczną własną rutynę i timing ćwiczenia. Trzymaj się codziennego planu treningów jak w sporcie – zasada przepracowania 10 000 godzin. Open Minded – przyjmuj konstruktywną krytykę, występuj jak najczęściej przed publicznością. Regularnie nagrywaj video, audio – kolejnego dnia odsłuchaj i wyciągaj samokrytyczne wnioski względem własnej gry, aparatu oraz interpretacji. Ucz się repertuaru jak najszybciej na pamięć, interpretuj każdą nutę (sic!). Codziennie uzupełniaj wiedzę i inspiruj się czytając biografie kompozytorów, muzyków, artystów – ludzi sukcesu. Bądź cierpliwy względem przyswajania wiedzy, samo udoskonalania i tempa rozwoju Twojej kariery. Altówka – brzydkie kaczątko czy już urodziwy łabędź bez kompleksów rodziny smyczkowej? Czy to nie altówka właśnie była pierwsza w rodzinie smyczkowej? Czy dowcipy o altówce nie są już passé? Dlaczego przez tyle wieków była pomijana w hierarchii instrumentacji? A może gra dla altowiolisty jest bardziej wymagająca pod względem technicznym niż dla skrzypka? Na te oraz inne aspekty postaram się zwrócić uwagę i odpowiedzieć. Od pierwszych dźwięków altówka urzeka, fascynuje swoją niepowtarzalną barwą brzmienia, bliską tembru człowieka i skalą, która mieści się w średnicy ludzkich głosów. Naukowcy wciąż spekulują, który instrument strunowy został zbudowany jako pierwszy. Znane są różne formy instrumentu fidel, ale jedno jest pewne: swoją genezę wywodzi od włoskich instrumentów opieranych na ramieniu – liry da braccio, violi da braccio, violi da spalla, wreszcie tenorek brazzo, które de facto Niemcy przejęli później do własnej nomenklatury, określając altówkę jako Bratsche. Większość źródeł datuje powstanie na pierwszą połowę XVI wieku. Co ciekawe, to właśnie altowioliści są specjalistami od dywagowania na temat milimetrów czy centymetrów dotyczących menzury i korpusu, ale wynika to właśnie z przeróżnych rozmiarów oraz modeli instrumentu w przeszłości. Obecnie są dostępne nawet małe altóweczki, ale pełne spektrum wielkości jest rozszerzone – aż do 51 centymetrów menzury, czyli aż 20 cali. Historia budowy altówek to wiele eksperymentów z kształtem, modelem czy rozmiarem. Przez wieki lutnicy poszukiwali optymalnej formy w celu poprawy przede wszystkim walorów brzmieniowych. Viola da braccio; źródło: Brytyjski ojciec altówki Lionel Tertis zasłynął nie wyłącznie ze względu na propagowanie instrumentu oraz swój kunszt wykonawczy, ale również jako poszukiwacz własnego udoskonalonego modelu poprzez autorskie badania, czego wynikiem było opracowanie Tertis Model Viola (42,55 centymetra). Ta wersja altówki miała węższą górną, a szerszą dolną konstrukcję i wyższe sklepienia. To potęgowało objętość powietrza w korpusie instrumentu, emitowało więcej dźwięku, którego Tertis tak poszukiwał, jednocześnie pozwalając muzykowi na łatwy dostęp do wyższego rejestru dla komfortu lewej ręki względem wymagań dotyczących aplikatury. Intrygujące są również inne prototypy altówek, model Cutaway Otta Erdesza, który ma wycięty prawy górny tzw. policzek płyt rezonansowych, aby ułatwić wykonawstwo w wyższych pozycjach, czy model Oak Leaf Erica Benninga, który ma dwie dodatkowe wypustki w kształcie liścia dębowego. Poza standardowymi instrumentami 4-strunowymi swoją popularność również zyskały takie jak węgierska, folkowa kontra tzw. háromhúros brácsa (g, d1, a), włoska viola pomposa (C, G, D, A, E), viola d'amore, tzw. altówka miłosna (A, d, a, d1, fis1, a1, d²) czy viola da spalla (C, G, d, a, e1). Jedną z największych altówek zbudował wybitny niemiecki lutnik Hermann Ritter. Instrument ten otrzymał przydomek viola alta, mierzył około 48 centymetrów (19 cali), a przeznaczony był głównie do wykonawstwa w operach Richarda Wagnera. Jeden z najlepszych polskich lutników I połowy XX wieku Tomasz Panufnik również zasłynął autorskim modelem altówki o nazwie Polonia z charakterystyczną kobiecą główką zamiast ślimaka. Eksponat jest dostępny w Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu. Kwartet Polonia Tomasza Panufnika, fot. Sonia Bober; źródło: Te wszystkie eksperymenty oraz badania nad akustyką altówki, szczególnie zwiększanie rozmiaru korpusu, zaowocowały znacznie głębszym tonem, upodabniającym ją do wiolonczeli. Aspekty wykonawcze i wymagania techniczne stawiane przed altowiolistami mogą się wydawać podobne do techniki skrzypcowej. Wbrew pozorom altówka jest bardziej wymagającym instrumentem. Nie ustępuje żadnym technikom wiolinistów – spiccato, sautillé, staccato, ricochet, bariolage, dwudźwiękami, akordami, biegłością lewej ręki, pełną rozpiętością aplikatury czy wykorzystywaniem całej topografii gryfu. Altówka podobna jest do innych prototypów instrumentów fidel, bo przecież także jest 4-strunowa, ale jednak z większą głębią i ciemniejszym dźwiękiem niż skrzypce, ponieważ strojona jest o kwintę niżej. Do uzyskania prawdziwej esencji barwy i bogactwa dźwięku wymagane jest – przez grubsze i dłuższe struny – znacznie intensywniejsze oparcie prawej ręki, większy rozstaw palców lewej ręki, cięższy i dłuższy smyczek. Dźwięk uważany jest przez muzykologów za szlachetniejszy lub po prostu łagodniejszy, niższy niż dźwięk skrzypiec, rezonujący bardziej z ludzką harmonią. Dziedzictwo oraz historia altówki na przestrzeni wieków są nader intrygujące, zapewne można by napisać niejedną książkę na ten temat. Analizując dzieje oraz ewolucję, nietrudno dostrzec, jak przez epoki była niedocenianym, mniej urodziwym członkiem rodziny smyczkowej. A jednak to nie przypadek, że altówka była ulubionym instrumentem Jana Sebastiana Bacha, Wolfganga Amadeusza Mozarta, Ludwiga van Beethovena, Antonina Dvořáka, Franza Schuberta, Felixa Mendelssohna, Michaiła Glinki, Paula Hindemitha, Benjamina Brittena, a grywali na niej nie tylko wspomniani kompozytorzy, ale i plejada znamienitych skrzypków, chociażby: Niccolò Paganini, Henri Vieuxtemps, Joseph Joachim, Eugène Ysaÿe, Dawid Ojstrach, Yehudi Menuhin, Pinchas Zukerman, Julian Rachlin, Maksim Vengerov czy Nigel Kennedy. Podróż altówki do pełnej emancypacji oraz autonomii (nota bene do teraźniejszego momentu w historii, którą teraz bezwzględnie przeżywamy) była niezwykle długa oraz skomplikowana. Przez lata była wykorzystywana stricte jako wypełnienie harmonii w orkiestrze bądź innych ansamblach instrumentalnych. Pierwsze znane pozycje solowe to koncerty Georga Philippa Telemanna czy VI Koncert Brandenburski BWV 1051 Jana Sebastiana Bacha. Nieco bardziej dostrzeżono ją w kwartetach smyczkowych klasyków wiedeńskich, nie mówiąc już o szerokiej spuściźnie samego wirtuoza altówki i kompozytora w jednej osobie, zwanego Paganinim altówki, czyli Alessandra Rolli. Natomiast abstrahując od fundamentalnych koncertów Carla Stamitza, Franza Antona Hoffmeistra czy symfonii koncertujących Wolfganga Amadeusza Mozarta, Karla Dittersa von Dittersdorfa, Ignaza Josefa Pleyela, z całą pewnością solowo zaczyna promienieć altówka w XIX wieku przy tak kluczowych pozycjach jak Symfonia Harold w Italii Hectora Berlioza czy słynna Sonata per la Grand Viola Niccola Paganiniego. Vincenzo Raggio – Alessandro Rolla; źródło: Wiek XX to istny rozkwit i metamorfoza wioli przede wszystkim za granicą, ale również i w Polsce. W Niemczech w owym czasie najwybitniejszy altowiolista to Paul Hindemith, w Rosji Vadim Borisovsky, w Wielkiej Brytanii Lionel Tertis, a w Stanach Zjednoczonych legendarny William Primrose. Dzięki agitacjom tych autorytetów powstają utwory Béli Bartóka, Ernesta Blocha, George`a Enescu, Dmitrija Szostakowicza. Przełomowym momentem w historii było zawiązanie w roku 1968 Altówkowego Towarzystwa Badawczego (Viola Forschungsgesellschaft) w niemieckim Kassel przez Franza Zeyringera, Waltera Lebermanna, prof. Wolfganga Sawodnego i prof. Dietricha Bauera. Nie wszyscy byli altowiolistami, reprezentowali także inne dziedziny wiedzy. Organizacja zainicjowała swą działalność założeniem archiwum – wnikliwie badała historię, katalogowała literaturę, dyskografię, nuty, wykonawców, twórców czy pamiątki. Towarzystwo organizowało i sponsorowało coroczny International Viola Congress. W 1971 Myron Rosenblum założył American Viola Research Society. Pięć lat później Franz Zeyringer opublikował książkę pt. Literatur für Viola, doskonale prezentującą niebotyczną spuściznę, co wreszcie skutecznie obala mit o skromnej i niewystarczającej literaturze na ten instrument. W 1979 roku David Dalton zapoczątkował Primrose International Viola Competition na cześć wielkiego szkocko-amerykańskiego altowiolisty Williama Primrose'a. Stowarzyszenie działa do chwili obecnej pod nazwą American Viola Society i zajmuje się organizacją kongresów, konkursów, publikowaniem artykułów czy biuletynów, archiwizacją, internetowymi projektami wydawniczymi i edukacyjnymi. Pomijając sztandarowe koncerty takich kompozytorów jak Béla Bartók, William Walton, Paul Hindemith Der Schwanendreher, to niewątpliwie inne dzieła koncertowe – stworzone przez Sofię Gubaidulinę, Yorka Bowena, Alfreda Schnittkego, a w Polsce przede wszystkim Tadeusza Bairda, Krzysztofa Pendereckiego, Aleksandra Tansmana, Grażynę Bacewicz, Romana Palestera, Marka Stachowskiego czy Marka Sewena – wzbudziły najwyższy szacunek i wyniosły altówkę na szczyty, bez kompleksów względem skrzypiec czy wiolonczeli. Lino Salini – Paul Hindemith; źródło: W naszej ojczyźnie największymi protagonistami, tzw. „adwokatami” altówki w XX wieku byli: Jan Rakowski, Tadeusz Gonet, Mieczysław Szaleski, Stefan Kamasa, Jerzy Kosmala, Błażej Sroczyński, Janusz Pisarski czy Irena Albrecht. W 2013 roku w Krakowie powołane zostało Polskie Towarzystwo Altowiolowe, którego przewodniczącą została Bogusława Hubisz-Sielska. Związek zrzesza środowisko altowiolistów naszego kraju, organizuje szereg wydarzeń i intensywnie działa na rzecz altówki oraz jej popularyzacji. Działalność dydaktyczna, koncertowa, edytorska powyższych jest nader imponująca i przyczyniła się do ukształtowania kolejnych wyróżniających się pokoleń altowiolistów. Ich osiągnięcia nie ustępują misji, jaką zrealizował dla propagowania wiolonczeli najsłynniejszy hiszpański wiolonczelista Pablo Casals. To dzięki wytrwałym poczynaniom wybitnych polskich belfrów oraz solistów dzieje altówki zaprowadziły nas do obecnego stanu, tj. nauczania gry już w szkołach muzycznych I stopnia, mnogości konkursów, kongresów, seminariów, warsztatów, albumów fonograficznych, nut oraz nowej literatury na ten fascynujący instrument. Z wielkim entuzjazmem obserwuję w programach polskich filharmonii, sal koncertowych, festiwali czy też w nowych kompozycjach ogromne zaintrygowanie oraz docenienie wyjątkowego brzmienia altówki. W polskich ośrodkach akademickich odbywają się regularne konferencje i konkursy altówkowe. W dzisiejszych czasach komponowanie na altówkę stało się modne. Muzycy wykonują nader chętnie na recitalach dzieła Krzysztofa Pendereckiego, Mieczysława Wajnberga, Jana Astriaba, Marka Sewena, Piotra Mossa, Bogusława Schaeffera, Marka Czerniewicza, Ewy Fabiańskiej-Jelińskiej, Artura Kroschela, Anny Rocławskiej-Musiałczyk, Tadeusza Dixy, Sławomira Czarneckigo czy Martyny Koseckiej. Natomiast światowymi pionierami w innowacyjnym podejściu do wykonawstwa są zapewne: Garth Knox (Irlandia) czy Atar Arad (Izrael, USA). Jako wykładowca klasy altówki i kameralistyki Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku aktywizuję studentów do odkrywania arkan technik gry na tym instrumencie, a prócz koncertów solowych, kameralnych czy wydawania solowych albumów staram się budować społeczną świadomość, włączając się w ogólnopolską kampanię Save the Music. Odczarowuję ten instrument, promując go poprzez organizację warsztatów, seminariów, prelekcji, konkursów, koncertów Viva Viola Festivity, ogólnopolską akcję edukacyjno-informacyjną w szkołach – ReVIOLAtion. Zainicjowałem projekt 3V – Vision Viola Voyage, czyli próbę sprowadzenia altówki najwybitniejszego obecnie lutnika na świecie Samuela Zygmuntowicza z USA, opracowuję transkrypcje, nuty oraz prowadzę kursy mistrzowskie zarówno w kraju, jak i za granicą. Altówka w moim przekonaniu zasługuje na miano Damy w rodzinie instrumentów smyczkowych. Jest wszechstronnym i autonomicznym instrumentem, tak jak skrzypce czy wiolonczela, nie ma więc powodu do jakichkolwiek kompleksów. Osobiście podejmuję niełatwe wyzwanie kontynuowania „altówkowej rewolucji” – rozpoczętej wraz z debiutanckim albumem ReVIOLAtion (Naxos, 2020) – łamania stereotypów, propagowania w naszym społeczeństwie zmiany postrzegania tego, jakże wyjątkowego, instrumentu. Wszystkich melomanów muzyki klasycznej zachęcam do eksplorowania nadzwyczajnego dziedzictwa altówki, a młodych adeptów sztuki altówkowej szkół muzycznych już I stopnia zapraszam do ekscytującej od początku, niepowtarzalnej przygody z muzyką. Praca z altówką to nie tylko zachwyt, ale też nauka cierpliwości, pokory oraz nieustającego samorozwoju: zarówno udoskonalania techniki gry, jak i rozszerzania perspektyw wyobraźni muzycznej. Jak w fabule każdej bajki, nawet z początku smutną historię kończy happy end – cieszę się niezmiernie, iż w przypadku drogi altówki przez wieki mamy do czynienia z przeobrażeniem tego brzydkiego kaczątka. Przez wiele epok nie znajdowała przychylności, zrozumienia aż do momentu, gdy wyrosła na pięknego łabędzia. To dzięki reprezentacji oraz mnogości pracy wielkich autorytetów przeżywamy obecnie renesans tego instrumentu. Niewątpliwie XX wiek przyniósł przełom, przeobrażenie brzydkiego kaczątka w dojrzałą urodę, a w wieku XXI – w piękną osobowość łabędzia, wreszcie uznawanego, respektowanego i traktowanego na równi z innymi instrumentami. Źródła: Dalton D., Playing the viola, Conversations with Wiliam Primrose, Oxford 1990. Kusiak J., Skrzypce od A do Z, PWM, Kraków1999. Menuhin Y., Primrose W, Violin and Viola, London 1990. Mozart L., Gruntowa Szkoła Skrzypcowa, Stowarzyszenie Miłośników Kultury i Sztuki, Poznań 2007. Tertis L., Cinderella No More, Peter Neville, London 1953. Tertis L., My Viola and I, Elek Ltd., London 1974. Zeyringer F., Literatur für Viola, Neuausgabe, Hartbereg, Austria 1976. Partnerem jest Fundusz Popierania Twórczości Stowarzyszenia Autorów ZAiKS Opublikowano: 2021-12-03 Imię i nazwisko ucznia:1. Jaki kraj był ojczyzną Andersena?a. Szwecjab. Daniac. Polska2. Kto zamienił braci Elizy w łabędzie?a. czarownicab. ich macocha, zła czarownicac. diabeł3. Kto znał prawdziwego słowika, pomógł go odnaleźć i przyprowadzić?a. cesarzowab. cesarski marszałekc. mała pomywaczka4. Dlaczego cesarz wygnał prawdziwego słowika ze swego państwa?a. bo słowik nie zawsze chciał śpiewać na życzenie cesarzab. bo cesarz uznał, że sztuczny ptak jest doskonalszy od prawdziwegoc. bo cesarz sam chciał być uważany za najlepszego dziewczynka z zapałkami nie mogła wrócić do domu?a. bo pogubiła zapałkib. bo nie sprzedała ani jednej zapałkic. bo nie miała wcale domu6. Jak brzydkie kaczątko spędziło zimę?a. musiało cały czas kręcić się po wodzie, żeby nie zamarzłab. mieszkało z mamą kaczką i rodzeństwemc. przez całą zimę opiekowali się nim dobrzy ludzie7. W jaki sposób Calineczka pozbyła się natrętnego narzeczonego - chrabąszcza?a. poleciała na grzbiecie jaskółki do ciepłych krajówb. uciekła na pływającym listkuc. chrabąszcz sam ją wypuścił, bo nie spodobała się jego rodzinie8. Ile razy żołnierz musiał uderzyć w czarodziejskie krzesiwo, aby pies przyniósł mu złoto?a. 1 razb. 3 razyc. 5 razy9. Dzielny ołowiany żołnierz ze wszystkich zabawek najbardziej polubił:a. diabełka z pudełkab. swoich 25 bracic. papierową tancerkę10. Czego najbardziej pragnęła mała syrenka?a. zdobyć serce księciab. zostać królową oceanu11. Która z postaci wypowiedziała następujące słowa?"Patrzcie, przecież on jest nagi" - "Żeby cię kot porwał, ty wstrętny potworze" -"Wynagrodziłeś mnie już cesarzu! Widziałem łzy w twoich oczach" - "Hop, hop! Teraz jadę ja! Patrzcie co znalazłem -"To, co masz najwartościowszego, twój głos, oddasz mi za mój drogocenny napój" - 12. Z jakich baśni pochodzą następujące fragmenty?"Całą noc oka nie mogłam zmrużyć. Nie wiadomo, co tam było w łóżku?" -"Papier rozpadł się, a żołnierz pogrążył się w wodzie, ale w tej samej chwili połknęła go wielka ryba' - "ojciec przeraził się na jej widok i powiedział, że to nie może być jego córka, nikt jej nie poznał prócz podwórzowego psa i jaskółek" - 13. w jakich utworach ważną rolę odgrywały następujące przedmioty? Połącz ich nazwy z tytułami "Dziecię Elfów"pokrzywy "Brzydkie kaczątko"tulipan "Słowik"jajko "Dziewczynka z zapałkami"klatka "Dzikie łabędzie"14. W jakich baśniach występują te ptaki? Połącz strzałką nazwy ptaków z tytułami "Brzydkie kaczątko"kukułkasłowik "Głupi Jasio"jaskółkikaczki "Dziecię Elfów"kuryłabędzie15. Jakie znasz tytuły baśni Andersena?Test obejmuje znajomość następujących baśni: "Dzikie łabędzie", "Słowik", "Dziewczynka z zapałkami", "Brzydkie kaczątko", "Dziecię Elfów", "Krzesiwo". "Dzielny ołowiany żołnierz", "Mała syrenka", "Nowe szaty cesarza", "Głupi Jasio", "Księżniczka na ziarnku grochu".Prawidłowe odpowiedzi:1. b2. b3. c4. a5. b6. a7. c8. b9. dziecko,rodzeństwo kaczątka,słowik, głupi Jasio, "Księżniczka na ziarnku grochu", "Dzielny ołowiany żołnierz", "Dzikie łabędzie".13. zapałki - "Dziewczynka z zapałkami" pokrzywy - "Dzikie łabędzie" tulipan - "Dziecię Elfów" jajko - "Brzydkie kaczątko" klatka - "Słowik"14. kaczki, kury - "Brzydkie kaczątko" wrona - "Głupi Jasio" jaskółki - "Dziecię Elfów" „TURNIEJ WIEDZY” 1. Co dały wróżki Śpiącej Królewnie?2. W jaki sposób próbowano ocucić Śpiącą Królewnę?3. Co zapisał Młynarz swoim synom w testamencie?4. Co radziły kura i kot Brzydkiemu Kaczątku?5. Czego pragnęło Brzydkie Kaczątko?6. Z czego zrobiona była chatka, na którą natknęli się Jaś i Małgosia? 7. Czym poczęstowała dzieci staruszka? (Jaś i Małgosia)8. Za kogo przebierała się zła macocha, gdy szła odwiedzić Śnieżkę?Odpowiedzi:1. Co dały wróżki Śpiącej Królewnie? - 1 dała urodę i miłą powierzchowność - 2 dała mądrość - 3 dała zwinność i gibkość - 4 dała piękny głos (słowika) - 5 dała wdzięk i czar osobisty - 6 dała spryt - 7 dała dowcip i humor - 8 dała śmierć z powodu ukłucia się wrzecionem2. W jaki sposób próbowano ocucić Śpiącą Królewnę? - cucono ją zimną wodą - rozluźniano ubrania - masowano - uderzano głośno w bęben3. Co zapisał Młynarz swoim synom w testamencie? - najstarszy dostał młyn z wyposażeniem - średni dostał osła - najmłodszy dostał kota4. Co radziły kura i kot Brzydkiemu kaczątku? - naucz się znosić jaja - naucz się mruczeć - naucz się sypać iskry5. Czego pragnęło Brzydkie kaczątko? - być piękne, - mieć przyjaciół - połączyć się z łabędziami i polecieć z nimi daleko i wysoko6. Z czego zrobiona była chatka, na którą natknęli się Jaś i Małgosia? - z ciasta - dach z chałwy - komin z czekolady - okiennice z piernika - a szybki z cukru lodowego7. Czym poczęstowała dzieci staruszka? (Jaś i Małgosia) - czekoladą z kremem, - piernikami - orzechami - rumianymi jabłuszkami8. Za kogo przebierała się zła macocha, gdy szła odwiedzić Śnieżkę? - za handlarkę - za kupcową - za straganiarkęBibliografia:a) Sprawdzenie znajomości 7 najbardziej popularnych baśni:- Charles Perrault: „Czerwony Kapturek”, „Kopciuszek”, „Śpiąca Królewna” i „Kot w butach”;- Hans Christian Andersen: „Brzydkie kaczątko”;- Jakub i Wilhelm Grimm: „Jaś i Małgosia”, „Śnieżka”.

brzydkie kaczątko test wiedzy